۲ آذر ۱۴۰۳ ۹:۲۷ ب.ظ
پيام تبريك رييس كانون وكلاي دادگستري منطقه فارس بمناسبت ٧ اسفند ماه
.
علی مندنی پور
۶۸ سال از هفتمِ اسفند ماه ۱۳۳۱ ،روزی که با پایمردیِ روانشاد دکتر محمّد مصدّق و پشتیبانی جمعی ازوکلایِ آزاده و مدافعانِ راستینِ حقوقِ مردم ، و گذرِ از فراز و فرودهای بسیار، سر انجام “استقلالِ ” کانون وکلای دادگستری،
این نهاد مدنی – مردمی و دیر پا تصویب شد ، می گذرد.
“نهالی” که در گذرِ زمان ، چنانچه ذات و جوهره ی “قدرت “ایجاب نموده و می نماید،تا به امروز نامهربانی ها به خود دیده ، و” رعد و برق و طوفان “های فراوانی را از سر گذرانده!
“استقلالی” که بنا به علل و تحتِ تاثیر انگیزه هایی چند، که سخن پیرامون اش در این نوشته نمی گنجد .
هنوز که هنوز است، در تقویم رسمی کشور جای پایی پیدا نکرده، و همچنان ، لنگان ، لنگان و در قدّ و قوّاره استقلالِ “نیم بند”راه خطیر و پر خطرِ پیش رُو را نَفَس نَفَس زنان و به زحمت می پیماید!
پرنده شکسته بالی، که هر ساله بیشتر و بیشتر شاهد زمین گیر شدنش بوده و هستیم !
تحوّلات قانون گذاری و در این میان فرجام “آیین نامه جدید وکالت” و پیامدهای غیر قابل پیش بینی آن نگاه نچندان خوشایندِ پاره ای از مسئولان به شان ، جایگاه وقاعده برسمیّت شناخته شده ی مصونیّت وکیل در انجام وظائف وکالتی ،بیکاری همکاران وکیل به ویژه وکلای جوان، به کارگیری سیاست کمیّت پروری، پیچیدن نسخه ناخوانای” دخالت” در زرورق “نظارت” ، تبصره تبعیض آمیز ماده ۴۸ قانون آئین دادرسی کیفری ، وکسب کار تلّقی کردن بدون ضابطه حرفه وکالت توّسط “امانت دارانِ خانه ملت” ! در زمره مهّم ترین دغدغه های پیش روی وکیل وکانون های وکلاست.
با این همه و به امیّد فردایی بهتر، وآرزوی نقطه پایانی بر این آشفته بازار !
ارج می گذاریم ، هفته و روزِ وکیل مدافع را و درود می فرستیم، به همه بزرگوارانی که در هر جامه و جایگاه با قلم ، قدم و بیان خویش ،در کاشت ، نگاهداشت و بر داشتِ نهال دیروز و درخت نه چندان با طراوتِ امروز( کانون وکلای دادگستری ) رنج برده، هزینه پرداخته و همّت گمارده اند .
شادباش می گوئیم، به همکاران خوب و وظیفه شناس از وکیل و کارآموز وکالت در پهنه ایران زمین ، هم آنانی که در دفاع از حقوق حقّه ی شهر وندان با همه سنگ اندازی ها و بی مهری ها ، از همه داشته هایشان مایه گذاشته وهمچنان به وظیفه ی اخلاقی- قانونی شان در اجرای قانون و تحقّقِ عدالت، این گوهر نایاب وگم شده همیشه ی تاریخ، کمر همّت بر بسته و می بندند.
